Iedere keer dat Nic Jonk mij belde om te vragen of ik naar hem toe wilde komen om te praten over het maken van een zeefdruk, reed ik goedgemutst naar Grootschermer. In mijn herinnering was de hemel stralend blauw, de vogeltjes en ik zongen er lustig op los.
Het was feest, ook tijdens het drukken, wanneer ik een vrolijk kleurtje door de niet-afgedekte delen van het op een raamwerk gespannen gaas perste.

Dat deed ik met een rubberen strip, gevat in een metalen handvat. Het te bedrukken gedeelte was met een fotografische emulsie op het gaas aangebracht en bepaalde delen met vrolijke penseelstreken afgedekt. Zo ontstonden zeefdrukken in soms wel meer dan 20 drukgangen.
En elk van die 20 verschillende zeven en kleuren werden met plezier gemaakt, bewerkt en gedrukt. Want Nic gaf mij de vrijheid die essentieel is voor mijn manier van zeefdrukken. Namelijk niet een kopie van, maar een poging om de prent tot leven te laten komen.
Wanneer ik zo'n zeefdruk uiteindelijk aan hem liet zien, keek hij mij bestraffend aan en vroeg bezorgd: "Waarom heb je zo met die kleurtjes inkt geknoeid?" Dat was zijn manier om te zeggen, dat het er wel aardig uit zag.
Eén of enkele dagen later belde hij mij dan op, om te beginnen met: "Jij zit zeker weer te niksen?" Om vervolgens te zeggen "dat de zeefdruk er wel mee door kon."
Ja, zeefdrukken maken met en voor Nic Jonk was een feest. En niet alleen het maken ervan. Want wanneer je het werk van Nic Jonk op je laat inwerken, dan wordt alles zonniger en blijer.
Het is feest. In mij dus ook.

Wout van der Vet
Atelier Oranje Bomen

Rijswijk